Diğer ‘’ Ben’e ‘’ yolculuk…
Diğer ‘’ Ben’e ‘’ yolculuk…
Davetsiz misafirler gibi sanki, yaşadığım her şey…
Davetsiz ama zaman geçtikçe, bencileyin kabul gören…
Diğer ‘’Ben’e’’ doğru hiç durmadan yol alıyorum…
Bambaşka bir ben çıktı içimden…
Hala da sürmekte bu
yolculuk…
Geride bıraktığım ayak izleri de, yol gösteriyorlar bana bu yolculukta…
Şimdi bir başka boyuttayım sanki…
Tadılmamış meyveleri ısırmaktan korkmuyorum mesela?
Duş yaparken son ses şarkılar söylüyorum…
Islıklar çalıyorum…
Duygularımı çekinmeden kağıtlara yazabiliyorum…
O ne der, bu ne der
demeden…
O kağıtlardan kayık yapıp denizlere atıyorum…
O yazıları sizlere de açıyorum zaman zaman…
Aslında dünyaya aşk mektupları yazıyorum ben korkusuzca…
Romantik aşktan yetişkin ilişkisine geçmek gibi bir şey bu…
Yüzeyden derinliklere
doğru yol aldığımı hissediyorum…
Gölgemi keşfettim diyebilirim…
Ya da gözümdeki lekeyi…
Artık, özgün bir kadınım ben
galiba…
Her şeyin konuşulmaması gerektiğini geç de olsa öğrendim…
Kelimelerin anlatamadığı çok şeyin olduğunu görebiliyorum…
Bazı şeyler konuşulmamalı…
Yaşanarak öğrenilmeli…
Bunun için dibe vurmak gerekiyorsa vurulmalı…
Garanti diye bir şey yok , istenmemeli…
Değiyorsa, her şeyin ama her şeyin mutlaka peşinden gidilmeli…
Bazen, olduğumuz yerde kıpırdamadan durulabilmek de çok önemli…
Her güne yeni bir öğreti
sığdırılmalı…
Ve bize düşen,
sadece ihtiyacımız olanı istemek olmalı…
Bizlere hayat veren bir ağaç var…
Onun da iki dalı var sanki…
Seçim bizlere bırakılmış…
Ben gördüm ki hayallerimin bile ötesi var…
Gördüm ki insan denen
mekanizmada ki beyin,
açlık duyduğu şeyi mutlaka
ve mutlaka size hissettirip bir şekilde bulmanızı sağlıyor…
Zihninizi, bedeninizi , ruhunuzu hatta ve hatta çevrenizi nasıl beslediğinizi zaman gelip sorgulamanızı
sağlıyor…
Sizi aşağıya çeken sözleri bile duymamayı zamanla öğreniyorsunuz…
Öğretileri bırakıp ,
dünyaya yeni gözlerle bakmak bu anlamda çok önemli…
Ve de korkuyu hissedip,
yola devam etmek…
Püf noktanın,
dünyanın bizim aynamız olduğunu kavramak…
Ve bu dünya da hepimizin
bir renk olduğumuzu kabul etmek…
Son olarak da,
aslında dünyanın bizim özel rengimize ihtiyacı olduğunun bincine
varmak…
Bu yolculuk tamamlandığında,
sanırım diğer ‘’ ben ‘’
çok
daha sevimli bir kadın olacak…
Yanlış bir cümle oldu bu…
Hayır bu yolculuk,
hiç bitmeyecek…
Ayşe Nurhan Karahan
