adam...

Kış bu sene de bir hayli zor ve sıkıydı…

Gece  çok soğuk olmasına rağmen,

tek bir bulut yoktu ortada…

Gökyüzü ay ve yanıp sönen yıldızlar ile ışıl ışıldı…

Adam şömine önündeki koltuktan kalkıp pencereden dışarı baktı…

‘’Kar çok yüksek’’ diye geçirdi içinden.

Ayın ve yıldızların karda yansıması ile dışarıda parlak mavimsi bir renk oluşmuştu.

Pencerelerinden sızan ışıklarla,

dışarıda yanan meşaleler gibiydi evler uzaktan…

Pencerenin buğulanmasıyla derin bir iç çeken adam,

orta yaş üstüydü ve her zaman sert bir ifade taşıyordu yüzünde…

Geçen yaz  gelerek,

kasabanın biraz yükseğinde ki  bu köyde,

küçücük bir dağ evi bulup yerleşmişti…

devam...

Ayşe Nurhan Karahan