dost meclisi...
Size,
evimde uzun süredir özlemini duyduğum dost
meclisi buluşmalarının ilkini gerçekleştirmenin mutluluğu içinde hala sarhoşum desem inanır mısınız bana?
Bodrum’a taşınalı nerede ise beş ay oluyor…
Ve ben hayatıma otuz yıl önce yarım bırakarak kestiğim yerden devam ediyorum…
Benim için önemini kavramanız açısından,
küçüklüğümden beri böyle büyük dost meclislerinin yer aldığı masalarda büyüdüğümü söylemem gerekiyor sanırım…
Çoğunlukla da evde düzenlenerek daha da büyük bir anlam yüklenmiştir bu uzun ve özel gecelere…
Bu masalarda dost olarak kabul görmüş ve bunun tartışılmazlığı hususunda damga vurulmuş kişilerle bir araya gelinirdi…
Kişiler bu anlamda seçilmişlerdi her zaman, sağlam insanlardan oluşurdu…
Uzun sohbetler yapılır, fıkralar anlatılır, şakalarla ortak arkadaşların kulakları çınlatılırdı…
İlerleyen saatlerde şarkılarla kadehlerin dibine vurulurdu…
Birde mecliste bu güzel terennüme müzik aleti ile eşlik edebilen varsa hele…
İşte o zamanlarda herkes başka diyarlara dalardı kendi ruh aleminde…
Terennüm esnasında bu işte ehil kişilere yol verilir, ahengin bozulmaması için azami gayret gösterilirdi…
İçkinin dozu ne olursa olsun sesler hiç yükselmez, masa başladığı gibi dostluk içinde sonuçlanırdı…
Ego yok, üste çıkma ve kendini öne çıkarma çabası yok yani bu masalarda…
Oraya gittik, burayı gezdik, bunu yedik, buraya gidelim muhabbeti de yok…
Bildiğiniz ağır felsefeler yapılır, edebi muhabbetlerle ortaya koyardı dostlar kendisini…
Kapanış ise geç saatlerde büyük şairlerin en güzel şiirleriyle yapılırdı...
O şiirlerin her satırı meclisteki başka bir dost tarafından okunarak şiir tamamlanır giderdi…
Biz ise yani abim ve ben,
küçük iki çocuk olduğumuz halde, uyku için yatırılmazdık bu gecelerde hiçbir zaman…
Yemeğimizi yedikten sonra bir köşeden sinema gibi izlerdik bu geceleri…
Her gece uyku saatimiz belirli olmasına rağmen,
sanırım bilinçli olarak bu kural o geceler için bozulurdu…
Tablo gibi beynime kazınmıştır o masalar…
İtiraf etmeliyim ki,
hayatımın belli bir bölümünde ben bu masaları ve sohbetleri kaybettim…
Uzun zaman sonra aynı tadı ve duyguları yakaladığım için çok mutluyum.
Ve yeniden başlayabilmenin hazzını yaşıyorum…
Bu meclisin konukları belirlendiği zaman böyle bir gece geçireceğimden çok emindim…
Bunun heyecanını fazlaca yaşamış olmalıyım ki,
hazırlık aşamasındaki heyecanım ile ilgili,
davetliler arasında yeri olan bir konuğum,
bana böyle bir şeyi ilk defa yaşıyor olup olmadığımı sordu…
Uzun zaman sonra ilk defa dediğimde, neyi kastettiğimi anladığını düşünmüyorum…
Bu kaybedilen bir duygunun tekrar yakalanmasının heyecanıydı sadece…
O anlamda,
ilk defa yaşanılan heyecanlardan çok daha anlamlıydı…
Ve de çok daha değerliydi…
Benim için özeldi…
Belki meclis içindeki dostlar o anda farkında değildi ama;
Aslında ben o gece,
beslendiğim,
nefes alabildiğim,
İçinde kendimi ifade edebildiğim,
ve uzun süre önce de kaybettiğim yaşam biçimime,
tam olarak geri dönmüştüm artık…
Ayşe Nurhan Karahan
evimde uzun süredir özlemini duyduğum dost
meclisi buluşmalarının ilkini gerçekleştirmenin mutluluğu içinde hala sarhoşum desem inanır mısınız bana?Bodrum’a taşınalı nerede ise beş ay oluyor…
Ve ben hayatıma otuz yıl önce yarım bırakarak kestiğim yerden devam ediyorum…
Benim için önemini kavramanız açısından,
küçüklüğümden beri böyle büyük dost meclislerinin yer aldığı masalarda büyüdüğümü söylemem gerekiyor sanırım…
Çoğunlukla da evde düzenlenerek daha da büyük bir anlam yüklenmiştir bu uzun ve özel gecelere…
Bu masalarda dost olarak kabul görmüş ve bunun tartışılmazlığı hususunda damga vurulmuş kişilerle bir araya gelinirdi…
Kişiler bu anlamda seçilmişlerdi her zaman, sağlam insanlardan oluşurdu…
Uzun sohbetler yapılır, fıkralar anlatılır, şakalarla ortak arkadaşların kulakları çınlatılırdı…
İlerleyen saatlerde şarkılarla kadehlerin dibine vurulurdu…
Birde mecliste bu güzel terennüme müzik aleti ile eşlik edebilen varsa hele…
İşte o zamanlarda herkes başka diyarlara dalardı kendi ruh aleminde…
Terennüm esnasında bu işte ehil kişilere yol verilir, ahengin bozulmaması için azami gayret gösterilirdi…
İçkinin dozu ne olursa olsun sesler hiç yükselmez, masa başladığı gibi dostluk içinde sonuçlanırdı…
Ego yok, üste çıkma ve kendini öne çıkarma çabası yok yani bu masalarda…
Oraya gittik, burayı gezdik, bunu yedik, buraya gidelim muhabbeti de yok…
Bildiğiniz ağır felsefeler yapılır, edebi muhabbetlerle ortaya koyardı dostlar kendisini…
Kapanış ise geç saatlerde büyük şairlerin en güzel şiirleriyle yapılırdı...
O şiirlerin her satırı meclisteki başka bir dost tarafından okunarak şiir tamamlanır giderdi…
Biz ise yani abim ve ben,
küçük iki çocuk olduğumuz halde, uyku için yatırılmazdık bu gecelerde hiçbir zaman…
Yemeğimizi yedikten sonra bir köşeden sinema gibi izlerdik bu geceleri…
Her gece uyku saatimiz belirli olmasına rağmen,
sanırım bilinçli olarak bu kural o geceler için bozulurdu…
Tablo gibi beynime kazınmıştır o masalar…
İtiraf etmeliyim ki,
hayatımın belli bir bölümünde ben bu masaları ve sohbetleri kaybettim…
Uzun zaman sonra aynı tadı ve duyguları yakaladığım için çok mutluyum.
Ve yeniden başlayabilmenin hazzını yaşıyorum…
Bu meclisin konukları belirlendiği zaman böyle bir gece geçireceğimden çok emindim…
Bunun heyecanını fazlaca yaşamış olmalıyım ki,
hazırlık aşamasındaki heyecanım ile ilgili,
davetliler arasında yeri olan bir konuğum,
bana böyle bir şeyi ilk defa yaşıyor olup olmadığımı sordu…
Uzun zaman sonra ilk defa dediğimde, neyi kastettiğimi anladığını düşünmüyorum…
Bu kaybedilen bir duygunun tekrar yakalanmasının heyecanıydı sadece…
O anlamda,
ilk defa yaşanılan heyecanlardan çok daha anlamlıydı…
Ve de çok daha değerliydi…
Benim için özeldi…
Belki meclis içindeki dostlar o anda farkında değildi ama;
Aslında ben o gece,
beslendiğim,
nefes alabildiğim,
İçinde kendimi ifade edebildiğim,
ve uzun süre önce de kaybettiğim yaşam biçimime,
tam olarak geri dönmüştüm artık…
Ayşe Nurhan Karahan
